Gawęda o miłości ziemi Ojczystej

Autor / Wykonawca: Tekst: Wisława Szymborska (inne tego wykonawcy »)

Bez tej miłości mozna żyć,
Mieć serce suche jak orzeszej,
Malutki los z naparstka pić,
Zdala od zgryzot i pocieszeń.
Na własną mare znac nadzieje, 
w mroku kryjówke sobie uwić.
O blasku pruchna mówic "knieje"

O blasku Słońca nic nie mówić.

Jakiej miłości brakło im
 Że są jak okno wypalone,
Rozbite szkło, rozwiany dym, 
Jak drzewo z nagła powalone,
Które zapłytko wrosło w ziemie,
Któremy wyrwał wiatr korzenie
I jeszcze zyje cząstka czasu 
Ale wciąż traci swe zielenie
I Juz nie szumi w chórze lasy?

Ziemio Ojczysta, ziemio jasna,
Juz nie będę powalonym drzewem, 
Codziennie mocniej w Ciebie wrastam
radością, smutkiem, duma gniewem.
Juz nie będe jak zerwana nić,
Odrzucam pusto brzmiące słowa.
Mozne nie kochać Cie i- żyć!
Ale nie można owocować.



To jest Wiarsz W.Szymborskiej, nie jest on dokońca przezmnie wpisany powniewaz do dalszej części nie ma nut. Ale warto poznac sie z całościa gdyz jest on przepiekny.