już nie wrócę na morze

Autor / Wykonawca: nieznany (inne tego wykonawcy »)

Akordy

1. Gdy wreszcie dotarłem do Liverpool, | a G 
Zabawić trza było się. | a e a 
Dziewczynki i drinki, normalna to rzecz, | C a C 
Któż liczyłby grosze swe? | a G E7 
A zanim w kieszeni ujrzałem dno, | a C a e 
Przyrzekłem sobie, że: | a G E7 
Dosyć już tego, już nigdy więcej | a G 
Na morze nie wrócę, o nie! | a e a 

O nie, o nie, | C G 
Na morze nie wrócę, o nie! | d F G 
Dosyć już tego, już nigdy więcej | a G 
Na morze nie wrócę, o nie! | a e a 

2. Ruszyłem w miasto, spotkałem ją, dałem namówić się: 
"Chodź ze mną mały, wiem czego Ci brak, nie będzie Ci ze mną źle." 
Gdy świt mnie obudził, nie było już jej, zniknęła jak we mgle. 
Wściekły i goły wiedziałem już, że znalazłem się znowu na dnie. 

Na dnie, na dnie, znalazłem się znowu na dnie. 
Wściekły i goły wiedziałem już, że znalazłem się znowu na dnie. 

3. Powlokłem się, w końcu port blisko był, nie wiedząc co ześle mi los. 
Znajomy werbownik zdziwił się, gdy znowu usłyszał mój głos.
"Niedawno mówiłeś, że skończyć z tym chcesz, takich jak Ty mam ze stu, 
Lecz dosyć tej gadki, zabieraj manatki i ruszaj na morze znów!" 

I znów, i znów, ruszaj na morze znów. 
Dosyć tej gadki, zabieraj manatki i ruszaj na morze znów. 

4. Stał tam wielorybnik, co płynąć miał w stronę arktycznych mórz, 
Gdzie wściekłe wichry, ziąb, śnieg i lód, że prawie zamarza rum. 
Gdybym miał chociaż co wciągnąć na grzbiet, nie byłoby może tak źle. 
Prędzej skonam, niż dam nabrać się, by płynąć kiedyś znów rejs. 

Znów w rejs, znów w rejs, płynąć kiedyś znów w rejs. 
Prędzej skonam, niż dam nabrać się, by płynąć kiedyś znów rejs. 

5. Wiosło mierzy dwadzieścia stóp, a ręce są tylko dwie. 
Od piątej rano do zmierzchu co dzień, potem z nóg ścina mnie. 
Czasami po prostu nie chce się żyć, czy kiedyś to skończy się?
Znowu przyrzekam sobie, że na morze nie wrócę, o nie. 

O nie! O nie! Na morze nie wrócę, o nie! 
Znowu przyrzekam sobie, że na morze nie wrócę, o nie! 

6. A, gdy wreszcie dotarłem do Liverpool, zabawić trza było się. 
Znów dziewczynki i drinki - normalna to rzecz, któż liczyłby grosze swe? 
I znów, nim w kieszeni ujrzałem dno, przyrzekłem sobie, że: 
Dosyć już tego, już nigdy więcej, na morze nie wrócę, o nie! 

O nie! O nie! Na morze nie wrócę, o nie! 
Dosyć już tego, już nigdy więcej na morze nie wrócę, o nie!